Görüldüğü gibi Allah’ın istediği iman, deliller üzerinde düşünülerek elde edilen imandır.

Çünkü eğer delillere dayalı bir iman olmazsa o kişi ayetlere karşı yeterince titiz olamaz.

Bu kişilerin durumu bir ayette şu şekilde bildirilir;

De ki: "Eğer biliyorsanız (söyleyin:) Yeryüzü ve onun içinde olanlar kimindir?" "Allah'ındır" diyecekler. De ki: "Yine de öğüt alıp-düşünmeyecek misiniz?" De ki: "Yedi göğün Rabbi ve büyük Arş'ın Rabbi kimdir?" "Allah'ındır" diyecekler. De ki: "Yine de sakınmayacak mısınız?" [Müminûn Suresi (23/84-87]Görüldüğü gibi bu kişiler, sorulan sorulara her zaman “tabi ki Allah” cevabını vermekte ama Kuran’dan ve Allah’tan yüz çevirmiş bir yaşantıyı tercih etmektedirler. Aslında bu kişiler iman hakikatleri ve Kuran mucizeleri üzerinde düşünerek Allah’ın dilemesiyle derin bir imana kavuşabilecekken bu imanı bir türlü yaşayamazlar. Hatta deliller üzerinde düşünerek iman eden kişilere karşı da küçümser bir gözle bakarlar.

Halbuki kendi imansızlıklarının farkında değildirler. Bu gaflet halleri de bir ayette şu şekilde bildirilir;Gerçekten bunlar (bu şeytanlar), onları yoldan alıkoyarlar; onlar ise, kendilerinin gerçekten hidayette olduklarını sanırlar. [Zühruf Suresi (43/37]Görüldüğü gibi bu kişiler deliller üzerinde düşünerek gerçek imanı yaşayacaklarına, kendilerini yeterli görerek aslında şeytanla yakın bir arkadaş olmuşlardır. Namaz kılamamalarının nedenini henüz içinden gelmediğini zannetmekte, Allah’ın varlığını tebliğ edememelerinin sebebini de hayat mücadelesi yüzünden ertelediğini iddia etmektedir.

Oysa hepsinin kökeninde deliller üzerinde düşünmeme vardır. Kendilerini yeterli görmeleri de bu kişileri sürekli imandan uzaklaştırır ve bunun da farkına varmazlar. Bu durum da bir ayette şu şekilde bildirilmiştir;Hayır; gerçekten insan, azar. Kendini müstağni gördüğünden. [Alak Suresi (96/6-7]Kuran’da azmak, Kuran dışı yaşantıyı temsil eder. Gerçekten bu kişilere baktığımızda Allah’a ve Kuran’a inançlarının sonsuz olduğunu söylemelerine rağmen tamamen Kuran’dan uzak bir yaşantı içerisindedirler. Aslında imanlarının olmadığını da bir türlü kabullenemezler.

Hatta bu durumları belli olmasın diye de iman hakikati veya Kuran mucizeleri anlatan kişilere karşı “bunlara gerek yok biz zaten inanıyoruz” diyerek karşı çıkarlar.Halbuki Peygamberler dahi belli konularda Allah’tan delil istemişlerdir. Mesela Hz. Musa Allah’ı direkt görmek istemiştir ;Musa tayin edilen sürede gelince ve Rabbi O'nunla konuşunca: "Rabbim, bana göster, Seni göreyim" dedi. (Allah:) "Beni asla göremezsin, ama şu dağa bak; eğer o yerinde karar kılabilirse, sen de beni göreceksin." Rabbi dağa tecelli edince, onu param parça etti. Musa bayılarak yere düştü. Kendine geldiğinde: "Sen ne yücesin (Rabbim). Sana tevbe ettim ve ben iman edenlerin ilkiyim" dedi. [A'raf Suresi (7 /143]Hz. İbrahim ise Allah’tan ölüleri nasıl dirilttiğine dair delil istemiştir;Hani İbrahim: "Rabbim, bana ölüleri nasıl dirilttiğini göster" demişti. (Allah ona:) "İnanmıyor musun?" deyince, "Hayır (inandım), ancak kalbimin tatmin olması için" dedi. "Öyleyse, dört kuş tut. Onları kendine alıştır, sonra onları (parçalayıp) her bir parçasını bir dağın üzerine bırak, sonra da onları çağır. Sana koşarak gelirler.

 

Bil ki, şüphesiz Allah, üstün ve güçlü olandır, hüküm ve hikmet sahibidir." [Bakara Suresi (2/260]Dolayısıyla Peygamberler dahi “kalplerinin tatmin olması” için belli konularda delil isterken hayatında Kuran’ı okumamış, iman hakikatleri hakkında bilgisi olmayan birinin “benim inancım sonsuz” demesi çok komik bir durumdur.Bu kişilerin kendilerini yeterli görmekten vazgeçip bir an önce iman hakikatleri, Kuran mucizeleri, Darwinizm’in geçersizliği hakkında araştırmalar yapıp Allah’a ve Kuran’a “kesin bilgiyle iman” etmeleri gerekmektedir. Yoksa aşağıdaki ayetin hükmüne düşebilirler;İnsanlardan öyleleri vardır ki: "Biz Allah'a ve ahiret gününe iman ettik" derler; oysa inanmış değillerdir. [Bakara Suresi (2/86]